آشنايي با تاريخچه جراحي پلاستيک

بررسي تاريخچه جراحي پلاستيک در دنيا نشان مي دهد که انسان ها از قرن ها پيش نيز براي رفع نواقص خود از جراحي پلاستيک استفاده مي کردند. در بررسي هايي که در مورد تاريخچه جراحي پلاستيک در دنيا انجام شده است، با يافت دست نوشته هايي از زمان مصر باستان مشخص شده است که مصريان حدود 3000 سال پيش از ميلاد مسيح نيز از جراحي پلاستيک در معالجه انواع آسيب ديدگي هاي صورت، فک و شکستگي بيني استفاده مي کرده اند.

همچنين طبق تحقيقاتي که انجام شده است مشخص شده است در 2000 سال پيش از ميلاد مسيح هنديان نيز براي رفع زشتي و ترميم نواقص و ايجاد شکل بهتر براي افرادي که مجرم و تبهکاري که دستور قطع يکي از اعضاي بدن آن صادر شده بود، از جراحي پلاستيک استفاده مي کردند.

در دست نوشته هايي که از سوشراتا (پدر جراحي در دنيا) در حدود 600 سال پيش از ميلاد مسيح بدست آمده است، ديده مي شود که وي در مورد نحوه ترميم و پيوند لاله گوش و بيني صدمه ديده شده، توضيحاتي را ارائه داده است. اين دست نوشته ها در قرن هفتم به زبان عربي ترجمه شده و اين آثار کم کم به اروپا نيز راه يافت. سپس در کشور ايتاليا پزشکي به نام گاسپاره با روش هاي سوشراتا آشنا شد و توانست با استفاده از بافت و پوست بازو، بيني هاي صدمه ديده را ترميم کرده و اين پوست و بافت را به بيني پيوند مي زد، به همين دليل بسياري وي را به نام پدر جراحي پلاستيک در دنيا مي شناسند. سال ها پس از اين ماجرا يک پزشک گوش، حلق و بيني آمريکايي به نام جان اورلاندو، اولين بار جراحي بيني به روش بسته را انجام داد که به وي لقب پدر پزشکي جراحي نوين را داده اند.در ابتداي قرن بيستم، يک پزشک آلماني به نام ژوزف کتابي در رابطه با عمل زيبايي بيني و ساير عمل هاي زيبايي جراحي پلاستيک منتشر کرد و در آن روش جراحي بيني به روش شکاف دروني را توضيح داده است.

تاريخچه جراحي پلاستيک در قرون وسطي نشان مي دهد که اين روش هاي جراحي پلاستيک در قرون وسطي نيز انجام مي شده است. اما در زمان سقوط امپراتوري رم و ترويج مسيحيت استفاده از جراحي پلاستيک نيز متوقف شد اما در دوره رنسانس جراحي پلاستيک بسيار پيشرفت کرد و بيش از پيش انجام شد که حتي در آن زمان شرف الدين صابونچي اوغلو کتابي در رابطه با جراحي پلک و صورت نوشت.

در زمان جنگ که مصادف با قرن 17 ام ميلادي بود، جراحي پلاستيک متوقف شد و با پايان جنگ در قرن 18ام ميلادي، جراحي پلاستيک مجددا رواج پيدا کرد و دستخوش تغييرات بسياري شد.

در زمان جنگ جهاني اول به دليل جراحت هاي شديدي که سربازان برداشته بودند، پزشکان نيز مجبور شدند تا اين جراحت ها را به نوعي درمان کنند و همين مسئله باعث شد تا تغييرات و پيشرفت هاي شگرفي در جراحي پلاستيک در آن زمان رخ دهد.  در همين زمان بود که پزشکان اروپايي دريافتند که تا چه اندازه ظاهر مي تواند روي زندگي يک شخص تاثير داشته باشد و همين مسئله باعث شد تا جراحي پلاستيک به يکي از شاخه هاي اساسي پزشکي تبديل شود.